ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΕΤΟΙΜΑΖΟΜΑΣΤΕ ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ...

   

  

  

    

  

  

    

ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΛΦΑΒΗΤΑΣ...

Ένα τέτοιο παιχνίδι - δραστηριότητα είναι το σημερινό... 

Απλό, εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό.. Με μια λέξη.. Α υ τ ο κ ό λ λ η τ α !!! 
Δεν νομίζω να υπάρχει παιδί που να μην του αρέσει να κολλάει αυτοκόλλητα... Αυτό είναι το διασκεδαστικό κομμάτι... (Extra bonus.. αυτοκόλλητα "μήλα" να γεμίσουν το δέντρο μας..)

 Το εκπαιδευτικό;; Τα αυτοκόλλητα έχουν πάνω τα γράμματα της αλφαβήτου... Το ίδιο και οι θέσεις τους πάω στο δέντρο.. (Extra bonus.. άσκηση λεπτής κινητικότητας των δαχτύλων..)

Απλό... Το πιτσιρίκι πρέπει να κολλήσει τα μήλα στη σωστή τους θέση... 

Το δέντρο μπορεί να έχει μικρά γράμματα .. το ίδιο και τα μήλα.. 

Ή το δέντρο μπορεί να έχει κεφαλαία γράμματα και τα μήλα να έχουν τα μικρά.. 'Η και το αντίστροφο.. 

 Μπορούμε να κολλήσουμε τα γράμματα με τη σειρά ή να διαλέγουμε ένα τυχαίο.. 

Την ώρα που τα κολλάμε, μπορούμε να λέμε και λέξεις που αρχίζουν από αυτό το γράμμα.. Ή και όχι... Ή ποιος θα πει πρώτος μια λέξη από αυτό το γράμμα... (Ο Νικόλας συνήθως με κερδίζει..χεχεχε)
Αρκεί να το διασκεδάσουμε.. 

Το μόνο που χρειάζεστε είναι τα δέντρα... Μπορείτε να τα κατεβάσετε πατώντας εδώ(κλικ) και είναι μόνο για προσωπική σας χρήση... 

Υπάρχει και ένα κενό για να φτιάξετε και δική σας επιλογή.. αν θέλετε... Ίσως ανακατεμένα κεφαλαία και μικρά.. Γιατί όχι και αριθμούς.. Ή αγγλικά γράμματα...
Τα στρογγυλά αυτοκόλλητα μπορείτε να τα βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία και υπάρχουν σε διάφορα χρώματα.. Εγώ διάλεξα κόκκινα γιατί ήθελα να γίνουν μήλα.. 
Extra bonus: Αν πλαστικοποιήσετε το δέντρο μπορείτε να κολλάτε τα μήλα ξανά και ξανά.. Απλό, εκπαιδευτικό και διασκεδαστικό... Ελπίζω να σας άρεσε.. Όπως και σε μας!!! 

ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΚΑΙ Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑ....

Το παιχνίδι κι η εφαρμογή του στην θεραπευτική συνεδρία

Οι θεωρίες που αφορούν στο παιχνίδι και στη σημαντικότητα αυτού για την ανάπτυξη ενός ανθρώπου είναι τόσες πολλές που δεν θα μπορούσαν να χωρέσουν όλες εδώ. Με βασική αρχή ότι το παιχνίδι είναι μία γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα στο παιδί και το θεραπευτή- Εμψυχωτή μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που είναι σημαντικό να αναφερθούν είναι:

• Το παιχνίδι γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ της συγκεκριμένης εμπειρίας και της αφηρημένης σκέψης.
• Το παιχνίδι αποτελεί έναν έμμεσο ή άμεσο τρόπο προσπάθειας του παιδιού για επικοινωνία με το εξωτερικό του περιβάλλον εκφράζοντας:
  • Ανάγκες – Συναισθήματα
  • Γεγονότα και καταστάσεις
• Η μετατόπιση του πρωταγωνιστικού ρόλου στο παιδί, μπορεί να αποτελέσει παράγοντα διαχείρισης και αντιμετώπισης αυτού που έχει βιώσει.
• Η χρήση ‘φανταστικών σεναρίων’ βοηθά το παιδί να ελέγξει τον πόνο και την οποιαδήποτε κατάσταση.
• Τα παιδιά μπορεί να έχουν σημαντική δυσκολία στην προσπάθεια τους να εκφράσουν πως νιώθουν ή πως έχουν επηρεαστεί από αυτό που έχουν βιώσει.
• Η ποιότητα της σχέσης μεταξύ του παιδιού και του θεραπευτή- Εμψυχωτή είναι σημαντικός παράγοντας για την παρακίνηση και την ενεργή συμμετοχή του και έτσι καθορίζεται και το αποτέλεσμα της παρέμβασης.

Βάσει των παραπάνω, λοιπόν, είναι κατανοητό πως όταν ένας θεραπευτής- Εμψυχωτής πραγματοποιεί συνεδρίες με παιδιά και εφήβους χρησιμοποιεί το παιχνίδι και τις πολλαπλές του λειτουργίες κατά κόρον. Το παιχνίδι, μάλιστα, ίσως καταλαμβάνει και το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος παρέμβασης που έχει θεσπίσει ο εκάστοτε θεραπευτής.

Αυτό συμβαίνει διότι το παιχνίδι:

• Διακατέχεται από ένα εσωτερικό κίνητρο
• Αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης του παιδιού (κινητικά-γνωστικά-αισθητικά-ψυχοκοινωνικά-συναισθηματικά)
• Εξυπηρετεί τη ‘θέαση’ τόσο του ίδιου του παιδιού όσο και του θεραπευτή
• Εναρμονίζει διαφόρων ειδών ερεθίσματα

Το παιχνίδι κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίας μπορεί να αποτελεί:

1. Μέσο Αξιολόγησης

Χρήση για αξιολόγηση των τομέων εκτέλεσης και όλων των δεξιοτήτων.

2. Θεραπευτικό Μέσο

Χρήση ως μέσο παρέμβασης ανάλογα την εποχή, την αρχική αξιολόγηση, τις ανάγκες και τους στόχους.

3. Στόχος Θεραπείας

Σε πολλές περιπτώσεις το παιχνίδι γίνεται ο ίδιος ο στόχος (π.χ. προσκόλληση σε μία εποχή).

Η θεωρία, λοιπόν, η οποία αναπτύσσεται γύρω από τη λειτουργία του παιχνιδιού είναι τόσο μεγάλη που η εφαρμογή της δεν μπορεί να χωρέσει σε δύο – τρεις γραμμές. Η εφαρμογή του παιχνδιού σε μία θεραπευτική συνεδρία απαιτεί δεξιότητες όπως η ευρυματικότητα, η συσχέτιση στόχου με μέσο, η φαντασία, η προσαρμογή σε γρήγορες αλλαγές κοκ.  Οι θεραπευτές- εμψυχωτές ωστόσο, πέφτουμε πολλές φορές σε παγίδες όπως: 

• Θεωρούμε ότι ένα παιχνίδι μπορεί από μόνο του να παρέχει τις δεξιότητες τις οποίες θέλουμε να αναπτύξουμε. Ξεχνάμε δηλαδή τον ανθρώπινο παράγοντα, ο οποίος μπορεί να εμπεριέχει και τη χρήση εαυτού ως μέσο παρέμβασης.
• Με αρχή το ότι το παιχνίδι είναι μία γέφυρα επικοινωνίας ανάμεσα σε εμάς και στο παιδί, θεωρούμε ότι πάντα το παιδί πρέπει να διασχίσει τη γέφυρα ώστε να έρθει στον επιθυμητό στόχο που έχουμε θεσπίσει. Ξεχνάμε πως στη γέφυρα αυτή μπορούμε κι εμείς να περπατήσουμε, πλησιάζοντας το παιδί και τις δυνατότητες του.
• Θεωρούμε το παιχνίδι ως ένα μέσο πάνω στο οποίο μόνο εμείς θεσπίζουμε κανόνες. Πάντα, σχεδόν, ξέρουμε τι να ζητήσουμε από το παιδί, ξέρουμε τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούμε να γίνουν τα πράγματα αλλά και εμείς είμαστε αυτοί που δίνουμε πάντα τις κατευθύνσεις. Παγιώνουμε δηλαδή μία ιεραρχία η οποία σε καμία περίπτωση δε χαρακτηρίζει μία υγιή και επικοδομητική θεραπευτική σχέση και εμπιστοσύνη.
• Ξεχνάμε ότι το παιχνίδι είναι η ελευθερία έκφρασης των παιδιών. Μέσα από αυτό μπορούν να επικοινωνήσουν, να εκφραστούν και να λύσουν τα προβλήματα τους. Μέσα στον επαγγελματισμό μας, δεν δίνουμε τη δυνατότητα στο παιδί να παίξει ελεύθερα, ξεχνώντας μία βασική αρχή του επαγγέλματος μας – την παρατήρηση/θέαση.
• Μέσα στη συνεδρία, πολύ συχνά, πράττουμε σαν να είμαστε οι μόνοι υπεύθυνοι. Εμείς ορίζουμε τι θα παίξουμε και εμείς θέτουμε το πόση ώρα θα διαρκέσει η εκάστοτε δραστηριότητα. Με αυτή τη συμπεριφορά όμως, ξεχνάμε τη βασική μας ιδιότητα – την ικανότητα μας να προσαρμόζουμε πρώτα εμάς και μετά ολόκληρη τη συνεδρία βάσει αυτού που θα διαλέξει το εκάστοτε παιδί. Βάσει αυτού, δηλαδή, που για κάποιο λόγο φαίνεται ότι το ίδιο το παιδί θέλει να το χρησιμοποιήσει (εσωτερικό κίνητρο).
• Αδυνατούμε να εισάγουμε την ‘παύση’ – μία παύση απλή και όχι ένα διάλειμμα που παραπέμπει σε ένα νοησιαρχικό σχολείο. Σε αυτή την παύση, ο θεραπευτής μπορεί να παρατηρεί τι κάνει το παιδί, τι παίζει και με ποιο τρόπο. Ο θεραπευτής-Εμψυχωτής  γίνεται αόρατος (δεν δίνει οδηγίες, δεν κατευθύνει, βλέπει εάν το παιδί έχει γενικεύσει αυτό που έχουν κάνει στη συνεδρία, εάν το έχει κατανοήσει).
• Σε μία συνεδρία, εμείς οι θεραπευτές- Εμψυχωτές είμαστε πάντα προετοιμασμένοι καθώς το απαιτεί η εργασιακή μας ταυτότητα. Το παιδί όμως που έρχεται, δεν ξέρουμε ποτέ τι έκανε πριν, τι θα κάνει μετά και με τι διάθεση έρχεται σε εμάς. Όπως πολλές φορές, εμείς δεν είμαστε σε ‘φάση’ να δουλέψουμε, έτσι και το κάθε παιδί έχει το δικαίωμα να έρθει στη συνεδρία όντας σε ‘φάση’ να μην επενδύσει σε εμάς και στη θεραπεία. Εάν δεν μπορούμε να σεβαστούμε αυτή τη συμπεριφορά, πολλές φορές καταλήγουμε σε ένα bullying παιχνιδιού «παίξε».
• Μπερδεύουμε τους όρους ‘παιδικό’ και ‘παιδιάστικο’. Αυτό ξεκινά από τον τρόπο ομιλίας και μπορεί να φτάσει σε όλη τη συμπεριφορά μας.
• Αδυνατούμε πολλές φορές να εισάγουμ την ευελιξία σε όλο το πλαίσιο της εργοθεραπευτικής διαδικασίας. Συνήθως οι θεραπευτές- εμψυχωτές κάθονται στην ίδια θέση και στο ίδιο δωμάτιο (που αυτό μπορεί να φέρει και μία ασφάλεια στο παιδί). Η αλλαγή του χώρου (έστω και το περιβάλλοντος χώρου), η είσοδος νέων τρόπων προσέγγισης, η συνεχής αλλαγή δομής της συνεδρίας, η καταπάτηση κανόνων και η δημιουργία νέων καθώς και οι εν δυνάμει προσαρμογές που μπορεί να γίνουν καθ’ όλη τη διάρκεια της συνεδρίας, μπορεί να βοηθήσουν στην ανάπτυξη μίας ευελιξίας θεραπευτή- Εμψυχωτή και παιδιού.
• Περιοριζόμαστε στο καθιστικό παιχνίδι. Με βάση την ανάπτυξη των δεξιοτήτων, πολλά εργοθεραπευτικά πλάνα περιλαμβάνουν μία ‘στερεοτυπική’ προσέγγιση που βασίζεται στην ύπαρξη ενός γραφείου ανάμεσα στο παιδί και τον θεραπευτή, που ναι μεν εξυπηρετεί το πλάνο αλλά από την άλλη δημιουργεί μία απόσταση στη δυαδική τους σχέση.

Τέλος, καλό θα ήταν να αναφερθεί ότι η γέφυρα επικοινωνίας που έχουμε αναπτύξει με τα παιδιά στηρίζεται σε δύο βάσεις. Στη μία στεκόμαστε εμείς και στην άλλη το παιδί. Η γέφυρα αυτή, λοιπόν, θα πρέπει να χτιστεί με πολλή προσπάθεια και πείσμα, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ένας σεισμός μπορεί να είναι καταστροφικός. Η γέφυρα είναι ένα κατασκεύασμα που πολλές φορές χρειάζεται να το χτίζουμε ξανά και ξανά.

ΠΟΙΕΣ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΕΣ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΠΡΟΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ...

Είναι ιδιαιτέρως χρήσιμο να γνωρίζουμε ποιες δεξιότητες έχει κατακτήσει ένα παιδί 3-4 ετών στον τομέα των Μαθηματικών. 

Αποτελούν έναν ενδεικτικό δείκτη μέτρησης της ανάπτυξης του, αλλά και μια ένδειξη για τη μετέπειτα μαθητική του πορεία. Ένα παιδί προσχολικής ηλικίας είναι σε θέση:

• Να μετρά τουλάχιστον πέντε (5) αντικείμενα
• Να κατανοεί τις έννοιες της ποσότητας (λιγότερο- περισσότερο) και του μεγέθους (μικρότερο- μεγαλύτερο) και να τις χρησιμοποιεί σωστά κι αβίαστα στον καθημερινό του λόγο.
• Να μετρά ως το δέκα χωρίς να μπερδεύεται.
• Να κατανοεί πως το αριθμητικό ψηφίο «3» σημαίνει τρία (3) αντικείμενα. Να κατανοεί με τον ίδιο τρόπο τα ψηφία 1-5.
• Να μπορεί να προσθέτει και να αφαιρεί μικρούς αριθμούς (1-5) οικείων και γνώριμων αντικειμένων.
• Να μπορεί να τοποθετεί τα αριθμητικά σύμβολα των αριθμών 1-5 με τη σωστή σειρά από το μικρότερο στο μεγαλύτερο.
• Να αναγνωρίζει όλα ή μέρος του συνόλου των σχημάτων.
• Να μπορεί να κάνει ταξινόμηση αντικειμένων με βάση το σχήμα, το χρώμα ή το μέγεθος.
• Να δείχνει ενδιαφέρον και περιέργεια για τους αριθμούς που υπάρχουν στο περιβάλλον του και τη χρησιμότητά τους στην καθημερινή ζωή.

Οι παραπάνω δεξιότητες δεν αποτελούν καθοριστικά κριτήρια αξιολόγησης της ανάπτυξης και των ικανοτήτων ενός παιδιού προσχολικής ηλικίας. Σε περίπτωση που το παιδί δεν έχει κατακτήσει κάποια από τις παραπάνω δεξιότητες δε σημαίνει απαραίτητα πως θα δυσκολευτεί ή θα αποτύχει στο μάθημα των Μαθηματικών. Σε κάθε περίπτωση μπορείτε να ζητήσετε τη βοήθεια ενός ειδικού εάν το παιδί δεν μπορεί ή καθυστερεί να κατακτήσει μαθηματικές δεξιότητες.

Φώτης Παπαναστασίου

Ειδικός Παιδαγωγός – Συγγραφέας

MSc Σχολική Ψυχολογία

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΕΥΡΗΜΑΤΙΚΑ...

Σύμφωνα με νέα βρετανική έρευνα, τα παιδιά που χρησιμοποιούν πολύ τα χέρια τους είναι περισσότερο ευρηματικά και σκέφτονται πιο πρωτότυπες ιδέες, συγκριτικά με τους συνομηλίκους τους, που αξιοποιούν λιγότερο τα χέρια τους.

Οι ψυχολόγοι Elizabeth Kirk και Carine Lewis από τα Πανεπιστήμια «University of York» και «University of Hertfordshire» αντίστοιχα, έκαναν μια σειρά από πειράματα. Στο πρώτο πείραμα μοίρασαν εικόνες από αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως εφημερίδες, τενεκεδένια κουτιά και κατσαρόλες σε 78 παιδιά, ηλικίας 9-11 ετών και τους ζήτησαν να σκεφθούν και να καταγράψουν μια σειρά από χρήσεις που θα μπορούσαν να έχουν τα αντικείμενα αυτά. Στο δεύτερο πείραμα, οι ειδικοί έδωσαν τα αντικείμενα σε μια άλλη ομάδα με 54 παιδιά, ηλικίας 8-11 ετών, από τα οποία ορισμένα παιδιά φορούσαν γάντια ενώ κάποια άλλα όχι, και τους ζήτησαν να τα χρησιμοποιήσουν με διάφορους τρόπους, πέρα από την κοινή τους χρήση.

Μέσα από αυτά τα πειράματα οι δύο ερευνήτριες διαπίστωσαν ότι τα παιδιά που είχαν τη δυνατότητα και επιπλέον παροτρύνθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους, εξερεύνησαν καλύτερα τις ιδιότητες των αντικειμένων που τους είχαν δοθεί και σκέφτηκαν κατά μέσο όρο 53 καινοτόμες χρήσεις για τα αντικείμενα αυτά. Αντίθετα, τα παιδιά που δεν ενθαρρύνθηκαν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους πρότειναν μόλις 13 δημιουργικές χρήσεις.

«Τα ευρήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά τόσο για τους εκπαιδευτικούς όσο και για τους γονείς. Οι χειρονομίες μπορούν πράγματι να τα βοηθήσουν να σκεφτούν φρέσκες ιδέες. Τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται να σκέφτονται με τα χέρια τους», δήλωσε η Kirk.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΟΚΙΝΗΤΙΚΗ ΑΓΩΓΗ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΤΟΧΕΥΕΙ ...

Με τη μουσικοκινητική αγωγή τα παιδιά βιώνουν μέσα από το σώμα και την κίνησή του, τους νόμους της μουσικής, της μετρικής, του λόγου, του χώρου κλπ.

 Έρχονται σε επαφή µε βασικές αρχές (ρυθµός, µελωδία, τραγούδι, κίνηση, χορός), µε πολύ ευχάριστο και δημιουργικό τρόπο.

Κάθε παιδί έχει το δικό του ατομικό ρυθμό και µε το δικό του τρόπο βλέπει, ακούει και προσλαμβάνει τις διάφορες έννοιες.
Η μουσικοκινητική αγωγή επιστρατεύει το σώμα (µε την κίνηση και µε την όξυνση των αισθήσεων), το πνεύμα (μεταδίδοντας γνώσεις που αφορούν τη μουσική, το λόγο, το χώρο, το χρόνο) και την ψυχή.

Η ολόπλευρη σωματική ανάπτυξη, η αυτοπειθαρχία, η συνειδητοποίηση των εννοιών του χώρου, του χρόνου και του ρυθμού, στοχεύουν στη δημιουργική έκφραση των παιδιών.
Ο συνδυασμός της μουσικής, του λόγου και της κίνησης προσφέρει στα παιδιά τη δυνατότητα να αξιοποιήσουν τις εμπειρίες τους έτσι ώστε να αναπτυχθούν σωματικά, γνωστικά και συναισθηματικά.
Ταυτόχρονα, αναπτύσσουν το αίσθημα συνεργασίας και τη δημιουργικότητά τους, κοινωνικοποιούνται και ευαισθητοποιούνται απέναντι στις τέχνες.

Ο ρυθμός λειτουργεί ως βασικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στη μουσική, την κίνηση και το λόγο.
Σταδιακά τα παιδιά αποκτούν τον έλεγχο των µεγάλων µυών του σώµατός τους και θέτουν τα θεµέλια για τη σωστή κινητική ανάπτυξή τους.
Η δημιουργική κίνηση επιτρέπει στα παιδιά να εκφράσουν ιδέες και συναισθήματα, να επιλύσουν ρυθμικά προβλήματα και να εξερευνήσουν τις σωματικές και νοητικές δυνατότητές τους μέσω του αυτοσχεδιασμού.

Μέσα από τη συνεργασία, την παρακολούθηση, τη μίμηση και τα μουσικοκινητικά παιχνίδια, τα παιδιά αποκτούν κινητικές δεξιότητες, καλλιεργούν την αντιληπτική τους ικανότητα και βελτιώνουν τη μνήμη τους.

Τα μαθήματα της μουσικοκινητικής αγωγής στοχεύουν:

• στην ανάπτυξη της αίσθησης του χώρου και του χρόνου
• στη γνώση του σώματος
• στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και της φαντασίας
• στην ανάπτυξη της ρυθμικής αντίληψης και της μουσικής μνήμης...

ΙΔΕΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΚΟΣΜΗΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΑΙΘΟΥΣΑ...

Πρακτικές Ιδέες για να διακοσμήσετε τη σχολική αίθουσα!

ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΤΗΤΑ

πηγη